Herman en kornuiten…

Dit is Herman de heremietkreeft...

Meer specifiek, de blauwpoot heremietkreeft. Herman doet het volgens het boekje, want ‘het Rifaquarium’ zegt over de Calcinus elegans ‘In het aquarium graast hij enthousiast algen af, bij voorkeur van de rotsen’…
En of hij enthousiast graast, vanaf het moment dat hij in de bak kwam hobbelde hij rustig achter, onder en over de stenen heen, af en toe een pluimpje algenafval achterlatend. We kregen Herman gister onverwachts mee. Bij ons bezoekje aan de dierenwinkel waren we gewapend met xls overzicht van de waterwaarden (die keurig voor nitriet 0 aangaven zoals het hoort). Met zulke goede resultaten kregen we als ‘beloning’ van Hans een groene Sinularia mee (een heerlijk makkelijke lederkoraal die super gaaf is … en behoorlijk fel groen). Samen met Herman en 3 kleinere rode collega’s gingen we naar huis. Daarmee hadden we een Calcinus elegans (wij doopten hem Herman), 3x Pagurises Cadenati (heremietkreeftjes die we respectievelijk Henk, Hobbo en Hermelijn hebben genoemd) de Sinularia (die eerst wat ingetrokken stond maar nu al zijn vingertjes vrolijk heeft uitgespreid) en een stuk levend steen voor aan de achterwand dat we dit weekend gaan bevestigen.

Hobbo (boven) en Hermelijn (onder)



Een spannend begin
Herman, Henk, Hobbo en Hermelijn zaten nog diep in hun (nu ja hun – meer het gejatte) schelpje verborgen toen Syl ze uit de plastic zak haalde. Maar dat duurde voor de meesten niet lang. Binnen no time zat Herman vast in de rotsen met zijn aanhangwagen en waren Henk en Hobbo ons substraat (zand op de grond) grondig onder handen aan het nemen. Ze pakken daarvoor ieder zandkorreltje met hun schaartjes op, brengen dat naar het bekje, waar kleinere pootjes het korreltje in het bekje ronddraaien totdat het schoon is en wordt weggeworpen. Alleen Hermelijn was nog niet toe aan een wandeling. Met haar ogen op steeltjes en haar pet ver over haar hoofd getrokken bleef ze stilletjes zitten. Alleen een paar trillende sprietjes verraadde haar zenuwstatus. Herman was inmiddels door Syl losgetrokken maar was al weer naar dezelfde stenen rand gewandeld. Levensmoe dachten we en hij verdween uit zicht. Tien minuten later kwam hij door een schijnbaar onmogelijk smalle doorgang weer aan de voorzijde tevoorschijn. Mateloos geinig die heremietkreeftjes.

Nog meer gespuis
Dagelijkse inspectie van de bak geeft inmiddels een mooi aantal levende wezentjes. Een aantal dagen geleden ontdekte ik bijvoorbeeld een kleine borstelworm. Een beetje een melkkleurige worm die eruit zag als een rupsje. Schuchter en klein en wat mij betreft geheel onschuldig. Ik had er niet naar uitgezien borstelwormen te ontdekken. Hoewel ik weet dat ze bestaan en (net zoals regenwormen) ook nuttig zijn bij het opruimen van afval, leken ze mij toch een beetje ranzig. Net nadat ik mij had verzoend met de kleine ‘rupsborstelworm’, zag ik twee ENORME exemplaren. Helaas. Ik schat ze in als circa 10 cm, wit/roze van kleur met witte borstels die in reeksen op hun rug zaten. Hepie en Hepie noem ik ze maar omdat ze samen op hetzelfde stuk steen zaten. Ik was niet blij met die grote gasten en nog minder blij was ik toen in de winkel een borstelworm van 45 cm werd getoond, een vies, bruinig exemplaar en vast de oudere broer van onze bewoners. BRRR…. Wel leuk was de tweede kokerworm die ik, nu het wier wat begint af te nemen, ontdekte. Kokerwormen zijn gaaf! En in het nieuwe stukje steen waar de Lederkoraal op zit, zitten een slangsterretje (zo een als ik eerder ontdekte en een zeesterretje noemde) en een brokkelster. Die laatste stak zijn ene harige poot ver uit, trok en stukje wier van nabijgelegen steen en bracht dit met zijn haartjes die fungeren als transportband naar zijn bekje. Een wereld op zich dat aquarium, ik heb geen tv meer nodig.

Tuig van de richel
Vandaag laat de familie H zich niet zien, schorem is het want wij willen een zandzevende voorstelling, wij willen zien hoe ze plukken algen met hun schaartjes bij de basis afsnijden en verorberen. Wij zoeken nu al uren naar die rode en blauwe oogjes en die geinige schelpjes. Maar geen gehoor. Vermoedelijk hebben ze hun buikje volgegeten en liggen nu ergens achter de rotsen te slapen, ver van de paparazzi vandaan. Tuig is het, tuig van de richel (en daar liggen ze waarschijnlijk nu, op die richel).

Onze allereerste (leder)koraal at night (met blauw licht geeft hij nog meer licht)



Nog een paar laatste foto's...

Herman aan de wandel



Nee het is geen slak, het is een 'creepy crawley' (met mooie blauwe pootjes)